Фанфик па анімэ
Спасылкі на частку 1 і частку 14
Аўтар: Аикава Миса
Фэндом: Блич
Назва: Навагодняе пасланне
Фик – эксперыментальны, скурная новая частка будзе месцавацца на іншым серверы з указаннем спасылак на наступныя і папярэднія часткі.
Апавяданне ідзе пекла твару Хицугая Тоширо, правадыра душ, капітана дзясятага атрада Готэй 13.
Папярэджанне: у фике можа сустракацца апісанне крывавых сцэн. Не рэкамендуецца чытаць людзям з адсутным пачуццем гумару, абмежаваным уяўленнем і няўстойлівай псіхікай.
Фик эксперыментальны, капіяваць і выдаваць яго без дазволу аўтара катэгарычна забаронена! Калі захочаце змесцаваць тэкст дадзенага фика на сваім сайце, звяжыцеся са мной, я падам вам асобную частку апавядання, у якой будуць спасылкі на першую, папярэднюю і наступную часткі.
PG — можна чытаць з бацькоўскага дазволу дзецям ды дванаццаці гадоў.
Пейринг: не вызначана.
Жанр: экшн, фантастыка, чорны гумар, прыгоды, эксперымент.
Пазнакі: скончаны.
Персанажы: Дзед Мароз, Хицугая Тоширо і іншыя.
Частка 15. Іншая «каранаванне»
Мароз і я стаялі ў гасцінай некалькі імгненняў, а затым ен сказаў:
- Пайшлі ў мой кабінет. Есць гутарка, і ен не для старонніх вушэй…
Я ўздыхнуў. Ну трэба ж ізноў нейкія таемныя гутаркі пра сакрэтныя місіі. Аднак рабіць няма чага, прыйшлося ісці за старым.
Становішча ў кабінеце дзядзечкі была звыклай. Вусе тыя ж раскіданыя на стале ліста і шматлікія падарункавыя скрынкі ў далекай сцяны. Так, снежань ужо пераваліў за палову… Ды Новага гады засталося зусім малая гадзіны.
Гутарка дзядзечка пачаў як звычайна здалеку:
- Як ты сябе адчуваеш, Хицугая?
- Простая выдатна, - сумленна адказаў я.
- Гэта дабра. Па маладосці любыя драпіны хутка гояцца…
Ага драпіны, ну-ну.
- Я надоечы агледзеў санкі. Яны ў цудоўным постаці.
- Калі ты жадаеш спытаць, ці трапляў я ў іх у аварыі, то – не!
- Ты не хвалюйся, я нічога падобнага не жадаў сказаць, - дзядзечка трохі разгубіўся, - простая мне было цікава, наколькі ты асвоіўся з кіраваннем і…
- Хіба гэта траўні значэнне?
- Ну ты ж будучы Дзед Мароз, - няўпэўнена зірнуў на мяне дзядзька.
- Няўжо? А я то думаў, што давер ды мяне як ды прымача знікла з-за таго, што я вырашыў асвоіць кіраванне палетам чароўных санак.
- Зусім не! Хицугая, нават не думай так! Я заўсёды давяраў табе.
- А ўсяго пяць дзэн назад адчытваў мяне як хлапчука ці яшчэ горш шкадлівага сабакі.
Мароз уздыхнуў:
- Простая я моцна хваляваўся за цябе.
- Давай начыстую: не за мяне, а за санкі.
Дзядзечка адвёў погляд:
- Чароўныя санкі не цацка. Гэта найвялікі дарунак, які мы павінны берагчы.
А пляменніка, значыць, берагчы не трэба. Словы Марозу былі крыўднымі, таму я маўчаў.
- Але і за цябе я таксама вельмі хваляваўся… Ну ды дабра. Я жадаў пагаварыць пра тое, ці пагодзішся ты цяпер стаць Дзед Марозам? Мы гэта, вядома, вырашылі яшчэ два тыдні назад, але… Калі ты гэтага не жадаеш, ты траўні права адмовіцца. Я быў няправы, калі душыў на цябе і імкнуўся сілай прымусіць стаць Дзедам Марозам. За апошнія дні я перагледзеў палі стаўленне ды дадзенай сітуацыі… Але Хицугая, жадаю, каб ты ведаў – я вельмі жадаю бачыць менавіта цябе сваім пераемнікам!